خبرگزاری هرانا – مطلب احمدیان، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، پس از ۱۵ سال حبس بدون مرخصی، از دریافت خدمات پزشکی مناسب محروم است. وی در نامه‌ای به مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، به شکنجه‌های دوران بازداشت و وخامت وضعیت جسمانی خود اشاره کرده و خواستار توجه بیشتر به موضوع محرومیت درمانی زندانیان سیاسی شده است.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مطلب احمدیان، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین، در پانزدهمین سال از حبس بدون مرخصی خود، از رسیدگی پزشکی محروم مانده است.

آقای احمدیان در نامه‌ای به گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل، ضمن اشاره به وضعیت وخیم جسمانی خود، خواستار حمایت او شده است. این زندانی از بیماری‌های جدی مانند تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده، خونریزی داخلی، پارگی فتق، پارگی پرده دیافراگم و نارسایی کلیه رنج می‌برد.

متن کامل این نامه که در اختیار هرانا قرار گرفته است، در ادامه می‌آید:

«عالیجناب مای ساتو گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران

ضمن عرض ادب و احترام

به استحضار جنابعالی می‌رسانم اینجانب زندانی سیاسی مطلب احمدیان که از سال ۱۳۸۹ در زندان به سر می‌برم، محکوم به ۳۰ سال زندان می‌باشم که هم‌اکنون در پانزدهمین سال حبس خود در زندان اوین بدون حتی یک روز و یک ساعت مرخصی در سخت‌ترین شرایط به سر می‌برم.

سرکار خانم مای ساتو

اینجانب در طی دوران بازداشتم در اداره اطلاعات ارومیه در سال ۱۳۸۹ ماه‌ها در سلول انفرادی نگه داشته شدم و مورد شکنجه‌های فراوانی قرار گرفتم. در طی دوران بازجویی یک پایم شکسته شد، کتفم از جا درآمد و تمامی دندان‌هایم به غیر از سه عدد در دهانم خرد شد. مشت و لگد و کابل جیره روزانه من بود و یک بار با وارد آمدن ضربه به کمرم با میلگرد آهنی، یکی از مهره‌های کمرم شکست و تا ۶ ماه فلج شدم و قادر به حرکت نبودم که هم‌اکنون بسیاری از بیماری‌های من حاصل این شکنجه‌ها می‌باشد.

سرکار خانم مای ساتو

من با تنگی کانال نخاع، عفونت شدید بیضه، کولیت روده و خونریزی روده، پارگی فتق و پرده دیافراگم، پیچ‌خوردگی معده، تپش قلب، تنگی نفس، زخم اثنی‌عشر و نارسایی کلیه دست به گریبانم و حتی از خوردن غذا نیز عاجزم که منجر به کاهش شدید وزن بدنم شده است و علی‌رغم پیگیری‌های فراوان در طول یک سال گذشته و موافقت پزشکی قانونی با توقف حکم بنده و ادامه روند درمان در مراکز درمانی خارج از زندان و تأیید بهداری زندان اوین و تأمین وثیقه ۵۰ میلیارد ریالی و کفالت ۵ وکیل دادگستری، متأسفانه شخص دادستان تهران (صالحی) بنا به دلایل نامعلوم با توقف حکم اینجانب مخالفت می‌نماید و مانع از ادامه و پیگیری روند درمان من شده است.

سرکار خانم مای ساتو

متأسفانه نبود امکانات حداقلی درمانی در زندان‌های کشور و مخالفت و ممانعت‌های به عمل آمده از انجام درمان زندانیان سیاسی در مراکز درمانی خارج از زندان حتی با هزینه‌های شخصی خود زندانیان، هم‌اکنون به‌عنوان حربه‌ای در دست مقامات قضایی برای فشار آوردن بر زندانیان سیاسی شده است. تعداد زیادی از زندانیان سیاسی در بندهای ۴ و ۸ زندان اوین و همچنین بند زنان این زندان و بسیاری از زندان‌های دیگر نیاز به رسیدگی‌های عاجل پزشکی دارند که متأسفانه با مخالفت دستگاه قضایی از انجام پروسه درمانی خود محروم شده‌اند که اینجانب تنها یک نمونه از آن هستم.

زندانیانی مثل اسدالله هادی در زندان اوین، زینب جلالیان در زندان یزد، غلامحسین کلبی در زندان شیبان اهواز، علی معزی در زندان قزل‌حصار کرج، فرزانه قره‌حسنلو در زندان وکیل‌آباد مشهد، راحله راحمی‌پور و مرضیه فارسی در بند زنان زندان اوین و بسیاری دیگر از جمله این زندانیان می‌باشند که از درمان آن‌ها ممانعت به عمل آمده است.

عالیجناب، در پایان از شما خواهشمندم تا نسبت به موضوع حق درمان زندانیان، به‌ویژه زندانیان سیاسی در زندان‌های ایران و ممانعت‌های ضدانسانی به عمل آمده توسط دستگاه قضایی، توجه ویژه خود را مبذول فرمایید؛ زیرا که حق درمان از اساسی‌ترین حقوق زندانیان می‌باشد که اینجانب و بسیاری دیگر از زندانیان از این حق بدیهی خود محروم شده‌ایم.

با احترام
زندانی سیاسی مطلب احمدیان
زندان اوین
اسفند ۱۴۰۳»

مطلب احمدیان، حدودا ۳۹ ساله اهل شهرستان بانه، در تاریخ ۱۳ مهر ۱۳۸۹ به اتهام محاربه از طریق عضویت در یکی از گروه‌های اپوزیسیون بازداشت و به ۳۰ سال زندان در تبعید محکوم شد. او در ابتدا در زندان میناب و سپس در سال ۱۳۹۵ به زندان سقز منتقل شد. وی همچنین در سال‌های ۱۳۸۷ و ۱۳۹۰ به دلیل تردد غیرمجاز از مرزهای کشور به جزای نقدی و یک سال حبس محکوم شده بود.

آقای احمدیان در سال ۱۳۹۷، توسط شعبه ۱ دادگاه کیفری یک استان کردستان به اتهامات “مشارکت در قتل” به ۸ سال حبس تعزیری و پرداخت نصف دیه کامل (دو دیه کامل برای ۴ متهم پرونده) و به اتهام “ضرب و جرح عمدی” از بابت همان پرونده به ۱ سال حبس و پرداخت ۲۰ میلیون تومان (۸۰ میلیون تومان برای ۴ متهم پرونده) بابت دیه فرد مجروح شده درگیری محکوم شد. پس از ابلاغ حکم در زندان سنندج، ابتدا به زندان اوین و سپس به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شد. در مرداد ۱۴۰۳، به دنبال تعطیلی زندان رجایی‌شهر، او و چند زندانی دیگر به زندان اوین انتقال یافتند و اکنون در بند چهار این زندان نگهداری می‌شود.