خبرگزاری هرانا – مصطفی رمضانی، زندانی سیاسی محبوس در زندان قزلحصار کرج در نامه‌ای از تداوم محرومیت از رسیدگی پزشکی و تماس با خانواده خبر داده است. او با آسیب‌هایی در ستون فقرات و گردن مواجه است و پای وی به جراحی نیاز دارد، اما به گفته‌ی وی، با وجود محدود بودن امکانات درمانی در زندان، نهادهای امنیتی مانع از اعزام او به بیمارستان می‌شوند.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، مصطفی رمضانی طی نامه ای از زندان به محرومیت های خود در زندان پرداخته است.

این زندانی سیاسی در این نامه اعلام کرد که از رسیدگی پزشکی و تماس با خانواده محروم شده است. آقای رمضانی پیشتر در زندان دچار شکستگی پا شده بود. علیرغم تاکید پزشکان زندان مبنی بر اعزام او به مراکز درمانی، کماکان مراحل درمان وی تکمیل نشده است.

متن کامل این نامه که در اختیار هرانا قرار گرفته است، در ادامه می‌آید:

“به نام ایران

بیش از ۱۷ ماه است که به زندان قزل‌حصار کرج، یکی از مراکز اصلی اجرای احکام اعدام در استان تهران، تبعید شده‌ام. در خرداد سال گذشته، در اثر حادثه‌ای دچار شکستگی در پای راست شدم. با وجود حضور پزشکان در زندان، نبود امکانات درمانی حتی در سطح اورژانسی، عملاً روند درمان را غیرممکن کرده است. بیمارانی که نیاز به مراقبت جدی دارند، باید به بیمارستان‌های دولتی طرف قرارداد با زندان منتقل شوند؛ بیمارستان‌هایی که متأسفانه از حداقل استانداردهای درمانی برخوردار نیستند. در عمل، اگر فردی بخواهد درمان مناسبی دریافت کند، ناچار است شخصاً هزینه‌های سنگینی پرداخت کند؛ هزینه‌هایی که معمولاً از توان زندانیان خارج است.

اکنون، با گذشت یازده ماه از شکستگی پای من و دریافت درمان‌های محدود، هنوز استخوان جوش نخورده و نیازمند جراحی هستم. با این حال، نهاد امنیتی سپاه پاسداران با اعزام من به مراکز درمانی خارج از زندان مخالفت کرده است. مسئولان زندان نیز صراحتاً اعلام کرده‌اند که در این خصوص اختیار و اراده‌ای ندارند و باید درمان صرفاً در داخل زندان صورت گیرد.

برای آسیب‌های ستون فقرات و گردن، بیست جلسه فیزیوتراپی تجویز شده، اما متأسفانه این جلسات در فضایی کاملاً غیرتخصصی و با حضور فردی فاقد دانش لازم برگزار می‌شود. امکانات محدود به دو تخت و یک دستگاه کهنه آمپر است، که نه‌تنها سودی ندارد، بلکه برخی بیماران پس از مراجعه دچار عوارض جانبی بیشتری شده‌اند.

مشکلات من به درمان ختم نمی‌شود. از ماه‌های ابتدایی حضور در این زندان، ارتباط تلفنی من با خانواده و بیرون از زندان نیز دچار اختلال شد. در نهایت، اکنون بیش از هشت ماه است که به‌طور کامل از حق تماس تلفنی محروم شده‌ام.

سؤالم این است: نهادهای امنیتی از جان ما چه می‌خواهند؟ امروز، در بسیاری از زندان‌های کشور، سلب عامدانه‌ی حق درمان به ابزاری برای آزار، شکنجه‌ی تدریجی و حتی مرگ زندانیان تبدیل شده است. مسئولیت این وضعیت را باید مستقیماً متوجه نهادهای امنیتی به‌ویژه سپاه پاسداران دانست؛ نهادی که در جنایت‌های متعددی علیه مردم ایران، از اعدام‌های فله‌ای تا سرکوب اعتراضات و حوادث مشکوک مانند آتش‌سوزی و انفجار، دست داشته است.

من، مصطفی رمضانی، از داخل زندان، دست یاری به سوی شما مردم ایران و نهادهای مدافع حقوق بشر دراز می‌کنم. جان و سلامتی من در معرض تهدید جدی است. امروز، بیش از هر زمان، به حمایت شما نیاز دارم، فردا ممکن است دیر باشد.”

آقای رمضانی در تاریخ ۲۶ خرداد ۱۴۰۳ به دلیل از دست دادن تعادل، زمین خورد و از ناحیه پای راست دچار شکستگی شد. پای وی در زندان گچ گرفته شد، اما پس از باز کردن گچ و با تشخیص پزشک زندان، مشخص شد که او باید ادامه روند درمان خود را در بیمارستانی در خارج از زندان سپری کند و پس از انجام آزمایشات لازم، تحت عمل جراحی قرار بگیرد.

چندی پیش یک منبع مطلع در خصوص آخرین وضعیت آقای رمضانی به هرانا گفت: در حال حاضر، پای این زندانی دچار تغییر شکل شده و احتمالا به جراحی پلاتین‌گذاری نیاز دارد. همچنین مشکلات پوستی پای وی نیز به درمان تخصصی نیازمند است.

این زندانی سیاسی اواخر دی ماه ۱۴۰۲، از زندان اوین به زندان قزلحصار کرج منتقل شد. چند روز بعد، او در پی درگیری با مسئولین زندان به صورت تنبیهی به سلول انفرادی منتقل شد و در اعتراض به این موضوع دست به اعتصاب زد.

مصطفی رمضانی که در حال تحمل چهارمین سال از دوران محکومیت خود است، پیشتر توسط دادگاه انقلاب از بابت اتهاماتی از جمله تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی با هدف برهم زدن امنیت ملی به هشت سال حبس، ۷۴ ضربه شلاق و دو سال تبعید محکوم شده بود.