خبرگزاری هرانا ـ تا چشم کار می کند خشکی است. گرد و غبار همه جا را فرا گرفته است. هامون آنقدر برای آب فریاد زده که تمام بندش ترک برداشته است. طوفان شن و خاک هم دست بردار نیست. حتی جاده هم به درستی دیده نمی شود.

قرارداد بهمن ۱۳۱۷ بین تهران و کابل و واگذاری ۳ هزار کیلومتر از (دشت نا امید) عملا سرچشمه آب هیرمند را به روی هامون بست. این موضوع سرآغاز بارندگی کم، تبخیر زیاد و کم عمق بودن هامون ها و باد خیز بودن منطقه و اثرات خشکسالی سیستان و بلوچستان نه فقط کشاورزی و دامداری بلکه مشکلات زیست محیطی که گذر زمان مشکلاتی همچون نبود اقتصاد، بیماری ها، کوچ و در نهایت مهاجرت شد.

جلوگیری از حق آبه توسط افغانستان طوفان های شن به راه انداخت تا روستاها یکی پس از دیگری زیر خاک دفن شوند. مردمان بیکار قایق خود را در خشکی هامون رها کنند، زندگانی بردوش بکشند و برای زنده ماندن بار سفر ببندند.

آن ها هم که ماندند فقر کوچکترین دستاوردشان بود. بیکاری و بیماری گریبانگیر روستائیان شد. آن ها که ماندند نفس تنگی، بیماری های عفونی و حتی نابیناشدن را به جان خریده اند. شاید دلیل افزایش قاچاق کالا و مواد مخدر هم خشکی هامون باشد.

در ادامه گزارش تصویری را که خبرگزاری مهر منتشر کرده است، مشاهده کنید: