خبرگزاری هرانا – طولانی بودن روند صدور مجوزهای درمانی برای زندانیان بیمار در زندان تهران بزرگ باعث آسیب‌های جبران ناپذیر برای برخی از زندانیان و بازداشت‌شدگان شده است. گزارش پیش رو به شرح پاره ای از این دشواری ها و چگونگی تاثیر آن بر وخامت حال زندانیان بیمار می پردازد.

به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، طولانی بودن روند دشوار صدور مجوزهای درمانی برای زندانیان بیمار در زندان تهران بزرگ، در مواردی منجر به بروز آسیب های جبران ناپذیری برای زندانیان و بازداشت شدگان میشود.

یک زندانی بیمار که به تازگی از این زندان آزاد شده است، در این رابطه به هرانا گفت: “صدور مجوز های درمانی برای زندانیان بیمار، ابتدا مستلزم نگارش نامه ای توسط پزشک بهداری به واحد اجرای احکام است. سپس در صورت موافقت با این امر، از واحد اجرای احکام نامه ای به معاونت قضایی و نهایتا توسط معاونت قضایی نامه ای به دادیار ناظر بر زندان ارسال می شود. طی این پروسه که مدتها به طول می انجامد، زندانیان بیمار غالبا با وخامت حال ناشی از عدم رسیدگی پزشکی به موقع مواجه می شوند.”

زندانی آزاد شده دیگری که تجربه مشابهی در این زندان داشت با تایید اظهارات دیگر زندانیان توضیح داد: “شواهد نشان میدهد که علیرغم اهمیت تسریع در موضوع پزشکی، مسئولان با طولانی بودن روند صدور مجوزهای درمانی برای زندانیان مشکلی ندارند. علاوه بر طولانی بودن این روند، مشکل دیگر گم شدن نامه ها و اوراق درخواست درمان است، یعنی با اینکه بصورت کتبی درخواست ها و مکاتبات مرتبط بین مسئولان و زندانیان صورت میگیرد گم شدن درخواست و دستورهای مکتوب به امر عجیب اما متداولی تبدیل شده است!”

اسدالله هادی، داوود رضوی، شهریار بیات و زرتشت احمدی راغب از جمله زندانیان شناخته شده ای هستند که رسیدگی به وضعیت پزشکی آنان در سایه طولانی بودن صدور مجوز کماکان به تاخیر افتاده و مشکلات متعددی را برای آنها به وجود آورده است.

همچنین بر اساس گزارشات دریافتی هرانا، زندانی سیاسی، اسدالله هادی، طی روزهای اخیر چندین مرتبه به بهداری زندان منتقل شده است اما تنها پس از کش و قوس های فراوان نهایتا با اعزام وی به بیمارستان خارج از زندان موافقت شد. آقای هادی بیش از شصت درصد از کار افتادگی جسمانی دارد و در چند سال گذشته مورد عمل جراحی قلب قرار گرفته است؛ با این حال رسیدگی پزشکی به وضعیت او به کندی صورت میگیرد.

امیر حسین قناعتگر، از بازداشت شدگان اعتراضات سراسری نیز علیرغم وضعیت نامساعد جسمی کماکان از رسیدگی پزشکی مناسب محروم است.

منابع مطلع در خصوص وضعیت نامناسب آقای قناعتگر به هرانا گفتند: “این شهروند بیست ساله در جریان اعتراضات سراسری از نواحی مختلفی از جمله اطراف چشم، گردن، بازو و سینه مورد هدف گلوله های ساچمه ای قرار گرفته است؛ این ساچمه ها کماکان در نواحی حساس بدن وی موجود است و علیرغم احتمال ایجاد عفونت در بدن این شهروند بازداشتی، مسئولان زندان توجهی به وضعیت پزشکی وی ندارند.”

گزارش ها حاکی از آن است که در جریان بازجویی ها از امیر حسین قناعتگر، “ماموران با فشار دادن نواحی زخمی بدن وی، قصد اخذ اعترافات اجباری از او را داشته اند.”

اتهامات مطروحه علیه آقای قناعتگر “تبلیغ علیه نظام” و “اخلال در نظم عمومی” عنوان شده است و پرونده وی در شعبه سوم دادسرای شهرستان قدس در حال رسیدگی است.

در خصوص زرتشت احمدی راغب که در بهمن ماه از زندان رجایی شهر آزاد شده بود نیز گفتنی است؛ وی اواخر اسفند ماه مجددا در جریان تجمعات اعتراضی در خصوص مسمومیت دانش آموزان بازداشت و به این زندان منتقل شد.”

مرگ زندانیان در زندان تهران بزرگ، به دلیل تاخیر در رسیدگی پزشکی مسبوق به سابقه است، در یکی از آخرین موارد یک زندانی مالی محبوس در این در زندان به نام سعید کاوسی پور در پی عدم رسیدگی پزشکی و تعلل در اعزام به بیمارستان جان خود را از دست داد.

بر اساس ماده ۱۰۲ و ۱۱۳ آیین نامه اجرایی سازمان زندان ها، بهداری زندان مکلف است دستکم ماهی یکبار نسبت به انجام تست پزشکی کلیه زندانیان اقدام نماید؛ امری که عملا در اکثر مواقع صورت نمیپذیرد. همچنین در صورتی که رسیدگی و درمان زندانی در محیط بهداری زندان ممکن نباشد، بر اساس ماده ۱۰۳ همان آیین نامه، خروج زندانی از زندان برای انتقال به بیمارستان با اجازه رئیس زندان و موافقت قاضی ناظر در اسرع وقت امکان پذیر است؛ اما متاسفانه در این آیین نامه تفاوتی بین موارد فوری و غیر فوری برای اخذ اجازه از قاضی ناظر وجود ندارد که این امر باعث تاخیر نا به جا و به خطر افتادن جان زندانی میشود.