خبرگزاری هرانا – طی روزهای گذشته و امروز پنجشنبه ۲۷ آذر، شماری از کارگران خدمات شهرداری امیدیه برای دومین روز متوالی در مقابل فرمانداری این شهرستان و جمعی از خانواده های بیماران «سی‌اف» از شهرهای مختلف در مقابل وزارت بهداشت، در تجمعاتی اعتراضی خواستار رسیدگی به مطالباتشان شدند.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از عصر جنوب، امروز پنجشنبه ۲۷ آذر ۱۳۹۹، شماری از کارگران خدمات شهرداری امیدیه برای دومین روز متوالی در اعتراض به عدم پرداخت بیش از هشت ماه حقوق و مزایا، در مقابل فرمانداری این شهرستان تجمع کردند.

به گفته یکی از کارگران حاضر در تجمع، این شهرداری از ابتدای سال تاکنون تنها یک ماه حقوق کارگران را پرداخت کرده و همچنین در خصوص پرداخت عیدی و سنوات سال گذشته نیز اقدامی صورت نگرفته است.

یکی دیگر از مطالبات این کارگران، پرداخت حق بیمه ای است که شهرداری امیدیه چندین ماه از آن سر باز نهاده است.

این شهرداری بیش از ۴۰ میلیارد تومان حق آلایندگی از شرکت نفت وبهره برداری امیدیه طلب دارد.

تجمع خانواده بیماران «سی‌اف» از شهرهای مختلف

به گزارش فارس، طی روزهای گذشته، جمعی از خانواده های بیماران «سی‌اف» از شهرهای مختلف در اعتراض به نبود دارو در مقابل وزارت بهداشت دست به تجمع اعتراضی زدند.

یکی از تجمع کنندگان گفت: “حدود یک سال است داروی کرئون، اصلی‌ترین داروی بچه‌های سی‌اف وارد نمی‌شود. چند ماه قبل، یک‌بار همین‌جا مقابل وزارت بهداشت و یک‌بار هم مقابل سازمان غذا و دارو تجمع کردیم. بعد از آن برای آرام کردن ما، یک نوبت کرئون – آن هم به تعداد محدود – وارد شد. اعلام کردند آبان ماه دوباره وارد می‌شود، اما نشد. قرار شد آذرماه وارد شود اما آذر هم رو به پایان است و خبری نشده”.

وی ادامه داد: “در این مدت، هیچ‌کس نمی‌داند ما با چه مصیبتی و با چه قیمت‌هایی کرئون تهیه و برای بچه‌هایمان جیره‌بندی کردیم. وزن پسر من در همین مدت کمتر از یک سال از ۲۶ کیلو رسیده به ۲۱ کیلو. هیچ‌کس جز خانواده‌های بیماران سی‌اف که عمرشان را برای وزن‌گرفتن بچه‌هایشان می‌گذارند، نمی‌داند این یعنی چه. من برای گِرم گِرم آن ۵ کیلویی که از دست رفت، زحمت کشیده‌بودم. با مغز پسته کیلو ۳۰۰ هزار تومان که با قرض از این و آن تهیه کردم و به پسرم خوراندم، ذره‌ذره وزن گرفته و به ۲۶ کیلو رسیده‌بود اما نداشتن کرئون، همه زحماتم را هدر داد”.

این شهروند عنوان کرد: “فقط هم که این نیست. داروی «پالموزایم» هم که نفس‌های بچه‌های ما وابسته به آن است، پیدا نمی‌شود. بچه‌های سی‌اف داروهای متعددی باید مصرف کنند. حتی ویتامین k موردنیاز بچه‌های ما هم با اینکه یک داروی ساده و ارزان محسوب می‌شود، نایاب است. آقایانی که آن بالا نشسته‌اند، به فکر بچه‌های ما نیستند. فقط می‌گویند: «تحریم هستیم، ارز نیست، امکان جابه‌جایی ارز وجود ندارد.» چطور بعضی‌ها برای وارد کردن سنگ پا می‌توانند ارز جابه‌جا کنند اما شما برای دارویی که سلامت بچه‌های ما وابسته به آن است، نمی‌توانید؟! اگر واقعاً برای هیچ کاری امکان جابه‌جایی ارز وجود نداشت، ما هم راحت‌تر این درد را قبول می‌کردیم و می‌گفتیم: خب، داروی بچه‌های ما هم پشت همان سدی گرفتار شده که باقی کالاها را زمین‌گیر کرده. اما ما داریم در همین جامعه زندگی می‌کنیم و سواد و آگاهی هم داریم. می‌بینیم ارز چطور دارد به واردات کالاهای بی‌اهمیت و غیرضروری اختصاص پیدا می‌کند. بنابراین هیچ دلیلی برای وارد نشدن داروهای بیماران سی‌اف وجود ندارد”.