خبرگزاری هرانا – امسال، موج گرما در سایه سکوت خبری جان و سلامت کارگران مناطق نفتی و صنعتی ایران را به خطر انداخته است؛ در پارس جنوبی دست‌کم ۱۰ کارگر مصدوم شده‌اند که ۸ نفرشان بر اثر گرمازدگی بوده، در دزفول یک کارگر جان باخته و در پالایشگاه بندر امام نیز کارگری به دلیل گرمازدگی راهی بیمارستان شده است. با این حال کارگران می‌گویند چنین حوادثی نه رسانه‌ای می‌شود و نه «گرمازدگی» در گواهی فوت به‌عنوان علت اصلی مرگ ثبت می‌شود، بلکه اغلب عنوان‌هایی چون «ایست قلبی» جایگزین آن می‌شود.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از ایلنا، در تابستان امسال، بیش از ۱۰ کارگر در بخشی از پالایشگاه پارس جنوبی دچار مصدومیت شدند که هشت تن از آن‌ها ناشی از گرمازدگی بوده است.

بر اساس این گزارش، در ۲۰ مردادماه، در پالایشگاه بندرامام یک کارگر به دلیل گرمازدگی به بیمارستان منتقل شد. از سوی دیگر در تاریخ ۲۵ تیرماه، یک کارگر در دزفول حین کار دچار گرمازدگی شد و جان باخت.

ایلنا پیشتر در دو گزارش جداگانه خبر مرگ دو کار دیگر را در پتروشیمی بندر امام و پالایشگاه یازدهم پارس جنوبی پوشش داده بود. این کارگران نیز بر اثر گرمازدگی جان خود را از دست داده بودند.

خبرگزاری کار ایران در این خصوص عنوان کرد: کارگران پالایشگاه در اوج گرمای تابستان و در دمای بالای ۵۰ درجه با رطوبت بیش از ۷۰٪ کار می‌کنند. دوره اورهال درست در همین شرایط سخت برگزار می‌شود و نیروهای روزمزد و ارکان ثالث ناچارند کار یدی سنگین انجام دهند، آن هم بدون امکانات حداقلی برای استراحت. خوابگاه‌ها وضعیت مناسبی ندارند، آب قطع می‌شود و سرویس و حمام کافی وجود ندارد. برنامه کاری آن‌ها از صبح تا ظهر و دوباره از بعدازظهر تا غروب ادامه دارد. بسیاری هم مجبورند در ارتفاع‌های ۴۰ تا ۵۰ متری زیر آفتاب سوزان کار کنند.

در این گزارش به نقل از کارشناس مهندسی بهداشت حرفه‌ای نیز آمده است: شاخص استرس حرارتی در محیط کار بسیار خطرناک است و می‌تواند تا ۵۰٪ مرگ در میان کارگران منجر شود. به گفته او، گرمازدگی در مواردی علت اصلی مرگ است اما در گواهی فوت دلایل دیگری مانند ایست قلبی ثبت می‌شود.

مهدی خالویی افزود که با تعریق شدید، تعادل کاتیون‌هایی مانند سدیم و پتاسیم در بدن برهم می‌خورد و این موضوع می‌تواند مشکلات قلبی، عضلانی و ضعف ایجاد کند. او راهکارهایی چون ایجاد سایه، تأمین آب کافی و اصلاح رژیم غذایی کارگران از جمله استفاده از محلول ORS را برای مقابله با این خطر ضروری دانست.

یکی از کارگران نیز در این رابطه اظهار داشت: «اینجا جهنم است. تصور کنید هشت ساعت در سونا کار کنید. یک شربت لیموی ساده هم به ما نمی‌دهند. خبر حوادث هیچ‌وقت به بیرون درز پیدا نمی‌کند و تنها تصاویر ظاهراً شیک از محیط کار منتشر می‌شود. پیمانکاران هر کاری می‌کنند تا از حقوق کارگر بزنند. آن‌ها برای انجام خیلی از اقدامات هزینه‌اش را می‌گیرند اما این پول را صرف خود کارگر نمی‌کنند. آن‌ها برای اینکه سودشان کم نشود، حاضرند جان کارگر را به قرانی بفروشند.»

به گفته یکی دیگر از این افراد؛ کارگران برای تحمل این زجر روزانه و مواجهه مداوم با خطر آسیب جدی و حتی مرگ، حقوق ناچیزی دریافت می‌کنند. کارگران روزمزد اورهال مدت‌ها منتظر آغاز دوره تعمیرات می‌مانند و به محض فراخوان، از شهرها و روستاهای اطراف به پالایشگاه می‌آیند. طبیعی است که آن‌ها امکان اعتراض ندارند و حقوقشان معمولاً یک تا دو ماه پس از انجام کار پرداخت می‌شود.

بر اساس گزارش‌های سالانه مرکز آمار، نشر و آثار مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، در سال ۱۴۰۳، دست‌کم ۲,۰۴۲ نفر در سوانح کاری کشته شده‌اند و ۱۶,۱۱۳ مورد صدمات جسمی به کارگران در حین کار ثبت شده است. بیشتر کارگران ایران در شرایط فاقد امنیت شغلی و پوشش بیمه‌ای مناسب فعالیت می‌کنند، کمبود بازرسان و ضعف زیرساخت‌های ایمنی، ثبت و پیشگیری از حوادث شغلی را با چالش جدی مواجه کرده است.